คงโทรไปคุยด้วยยังไม่ได้เพราะโด๋ยเพิ่งผ่าตัด ก็พิมพ์บอกละกันนะ
วันนี้โทรหาเจ๊ดาแต่เช้า....เพื่อถามความชัวร์ว่าต้องนั่งรถไฟใต้ดินไปลงที่ไหน เจ๊ดาบอก "ลุมพินี" พอไปถึง ดันงงว่าออกประตูไหน เลยถามพนักงาน เขาบอกให้ไปลงที่สีลมจะใกล้กว่า....เลยต้องถ่อขึ้นรถไฟใต้ดินไปสีลมต่อ แล้วพอลงมาก็ถามพนักงานอีกคนว่า ไปร.พ.จุฬาออกทางไหน เขาก็ชี้ทางให้ ก็เลยเดินขึ้นมา...แล้วก็สับสนถึงความศิวิไลซ์ ออกมาเจอโลกภายนอก ตึกระฟ้ารายล้อมรอบ.... สุดยอด ร.พ.จุฬาอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ ถามยามอีก เขาก็ชี้ตึกให้ดู เลยวิ่งข้ามถนนนกับซินไป ตึกก็ดันมีเยอะจนงุนงง ถามยาม พยาบาลเกือบ 20 คน กว่าจะหาห้องโด๋ยเจอ....
สิ่งที่เค้าเสียใจที่สุด คือ เค้ามาไม่ทันเป็นกำลังใจก่อนตัวเองผ่าตัด ทั้งๆที่รีบแล้ว เพราะหลงไปหลงมาด้วย เนื่องจากไม่เคยไปมาก่อน ขอโทษนะที่รัก เค้ารู้สึกแย่มากเลย ทั้งๆที่ตั้งใจจะไปเป็นกำลังใจให้ตัวเองแท้ๆ
เค้าถามพยาบาล เขาบอกว่าตัวเองไปห้องผ่าตัดแล้ว เค้าก็รีบวิ่งไปห้องผ่าตัดไปรอหน้าห้องสักพักก็เดินลงมาเพื่อหาข้าวทานก่อน แอบสวนกับแม่ตัวเองข้างล่างด้วย แต่ไม่มั่นใจ จำได้ว่าเคยเห็นในรูป...
ต้องหาที่ทานข้าวอีก สุดๆ หายากมาก รพ. หรือ เขาวงกต =_= ไปกินก๊วยเตี๋ยวหมูน้ำตกก็กินไม่ลง เป็นห่วงตัวเอง กลัวตัวเองกลัว..... เลยไม่ค่อยกิน กินแต่น้ำชาดำเย็น ( เจือก)ไปทำหกอีก แง!!!
แล้วรีบขึ้นไปหน้าห้องผ่าตัดอีก เจอแม่ตัวเอง ก็ลังเลว่าใช่มั้ยจนตัดสินใจเดินไปกับซินไปถาม.... สรุปใช่...
นั่งคุยกับแม่ตัวเอง 2 ช.ม.กว่า!!! เรื่องโน้นนี้ สากกะเบือยันเรือรบ แต่คุยเรื่องตัวเองเยอะหน่อย แม่ตัวเองมาบ่นเรื่องตัวเองดื้อให้ฟัง...
รอจนตัวเองออกมา ก็ไม่กล้าเข้าไป ต้องรอจนแม่ตัวเองเข้าไปก่อน....รู้สึกปวดใจจัง.....ทั้งๆที่อยากโอ๋ อยากปลอบ แต่ก็ทำไม่ได้ ( กลัวแม่ตัวเองรู้ ) เลยทำได้แค่ชูสองนิ้วทักทาย...แม้ในใจอยากจะเข้าไปจับมือ ลูบหัวเหลือเกิน
พอตัวเองเข้าห้องพัก....ก็ยังเกรงใจแม่ตัวเองอยู่ พอแม่ตัวเองออกไปเอากระเป๋าตังค์กับมือถือให้ตัวเอง เขาก็ได้จับมือตัวเอง ได้ลูบหัวตัวเอง รู้สึกดีนะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก กลัวคนในห้องคนอื่นเห็นแล้วบอกแม่ตัวเองอีก.....
เจ็บปวดจัง..... กลัวเธอเจ็บ กลัวเธอเหงา กลัวเธอปวดทรมาน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย แม้จะอยู่ตรงหน้าเธอแท้ๆ ทำได้แค่ยืนมองแล้วถามไถ่ ( เพราะแม่ตัวเองอยู่ )
เวลาจะกลับก็แค่บอกว่า ไปแล้วนะ..... ก่อนไหว้ลาแม่ตัวเอง.... ใจจริงอยากจูบหน้าผาก TT^TT
ขอโทษนะที่ทำอะไรได้แค่นี้...
หายไวๆนะที่รักของฉัน...
รักมาก