ตอนที่ 76 : Untitle Love
เวลาเช้าตรู่ เสียงโครมครามก๊องแก๊งกึงกังยังดังมาจากบ้านข้าง ๆ อย่างต่อเนื่อง นักรบเอาหัวซุกหมอนด้วยความรำคาญ ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียงก่อนจะเหลือบไปมองชายผมสีทองที่นอนอยู่ข้างตัว
ตั้งแต่โอนิมงย้ายมาอยู่บ้านข้าง ๆ เขาก็แทบจะข่มตาหลับได้ไม่สนิทเอาเสียเลย และเวลาที่โอนิมงย้ายมานอนข้าง ๆ เขาก็เป็นอีกสาเหตุที่ทำให้เขาข่มตาหลับไม่ลง
"หืม..." ชายผิวขาวที่ยังนอนแผ่อยู่ส่งเสียงงึมงำ
"เฮ้ย ขึ้นมานอนข้างบนทำไม ลงไปเลยนะ" นักรบพูดพร้อมกับเอามือดันร่างของโอนิมงไปทางขอบเตียงเพื่อให้กลับลงไปนอนที่ของตัวเองซึ่งเขาอุตส่าห์ปูฟูกไว้ให้บนพื้น ทว่าตื่นขึ้นมาทีไรก็เจอโอนิมงขึ้นมานอนแหมะอยู่บนเตียงเดียวกับเขาทุกที
โอนิมงลืมตาขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะพลิกตัวเข้ากอดเอวอีกฝ่ายเอาไว้ นักรบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อใบหน้าคมคายนั้นแนบลงกับหว่างขาของเขาพอดี
"ล...เลิกทำบ้า ๆ เสียที!!" เขาร้องลั่นใบหน้าแดงระเรื่อก่อนจะเอาผ้าห่มห่อตัวโอนิมงเอาไว้แล้วผลักให้ตกเตียงจนร่างสูงถูกม้วนเป็นแท่งทรงกระบอก ชายหน้าเข้มรีบใช้โอกาสนี้ลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟันทันที
เมื่อไรบ้านของโอนิมงจะตกแต่งเสร็จเสียทีนะ นักรบแปรงฟันพร้อมกับมองตาตัวเองในกระจก เพราะเจ้าหมอนั่นนั่นล่ะคอยป่วนอยู่ได้ทุกคืน เดี๋ยวล้วงนั่นจับนี่ ปีศาจลามกเกิดมาเพื่อลวนลามคนอื่นแท้ ๆ
"นี่ ผมได้งานแล้วนะ" เสียงงัวเงียดังมาจากหน้าห้องน้ำ นักรบรีบหันไปสนใจฟังทันที
"งานอะไร"
"ครูสอนภาษาญี่ปุ่นในโรงเรียนมัธยม" โอนิมงตอบกลับมา นักรบรีบบ้วนฟองยาสีฟันขาวฟ่อดลงอ่างล้างหน้า ล้อเล่นสินะเนี่ย! คนอย่างเจ้านี่น่ะหรือ! เขาคิดในใจด้วยความสับสน แถมยังสอนเด็กมัธยมวัยขบเผาะอีก พรหมจารีของเด็กไทยทั้งชายหญิงจะรอดไปถึงคืนวันแต่งงานบ้างหรือเปล่าหนอ
"ยินดีด้วยนะ" เขาตอบรับไปสั้น ๆ แล้วหยุดยืนคิดอะไรบางอย่างเล็กน้อย
"โอนิมง ไม่คิดจะกลับไปเป็นตำรวจแล้วหรือ"
"หึ คุณก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ตำรวจที่ออกจากราชการเพราะก่อคดีไม่มีทางจะกลับไปรับราชการได้อีกนี่นา"
นักรบพยักหน้า "เริ่มงานนี้เมื่อไรหรือ"
"อาทิตย์หน้าครับ"
"หือ!" เสียงจากในห้องน้ำฟังดูแปลกใจ "ช่วงนี้เด็กนักเรียนยังปิดเทอมใหญ่กันอยู่ไม่ใช่หรือ"
"เป็นการสอนพิเศษช่วงซัมเมอร์น่ะครับ ยังไม่ได้สอนประจำในภาคเรียนปกติ" โอนิมงตอบกลับมา "ว่าแต่คุณรีบเข้าเถอะครับ ผมอยากเข้าห้องน้ำ"
"อื้อ ๆ โทษที ๆ" ชายหน้าเข้มรีบเร่งทำธุระส่วนตัว ก่อนจะออกมาจากห้องอย่างรวดเร็วแล้วขึ้นห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า โอนิมงทำท่าจะเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ก็อดทอดสายตามองไปยังผู้ที่เดินขึ้นบันไดไปไม่ได้
..........
นักรบหยิบเสื้อยืดแขนสั้นออกมาจากตู้ เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความรู้สึกว่าท้องว่าง เมื่อวานรู้สึกว่าจะทานข้าวต้มไปนิดเดียวก็เลยหิวไวกระมัง ตอนนี้เขาอยากทานก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟบางทีโอนิมงอาจจะทานด้วย ส่วนยัยเนกับหนูนาน่าจะทานข้าวกันไปแล้ว
เสียงเปิดประตูดังขึ้น แม้จะไม่ได้หันไปดูแต่ก็พอจะเดาออกว่าเป็นใคร นักรบหวีผมโดยไม่ได้พูดอะไร แต่แล้วก็รู้สึกถึงร่างกายที่เข้ามาแนบชิดตัวของเขาจากทางด้านหลัง แขนทั้งสองเข้าโอบกอดเขาเอาไว้อย่างนุ่มนวล นักรบหันไปมองเล็กน้อย โอนิมงเอาอีกแล้วหรือ...
"ทำอะไรของนาย เลิกล้อเล่นแบบนี้ได้แล้วน่า"
"ไม่ได้ล้อเล่นสักหน่อย" ชายผิวขาวกระซิบที่ข้างหูก่อนจะหอมแก้มคนในอ้อมกอดเบา ๆ นักรบสะดุ้งแล้วย่นคอเล็กน้อย
"เพิ่งจะเช้าเนี่ยนะ ทะลึ่งให้มันรู้เวลาซะมั่งสิ!" ชายหน้าเข้มพูดพร้อมกับพยายามดันตัวโอนิมงออกเบา ๆ
"กลางคืนคุณก็ไม่เห็นยอมให้ผมทำอะไรอยู่ดีนี่" มือของโอนิมงเปลี่ยนมาสอดเข้าไปใต้เสื้อของนักรบแทน ปลายนิ้วของเขาคลึงไปตามเนื้อผิวของอีกฝ่ายเหมือนนวดเบา ๆ ให้ผ่อนคลาย "เราก็เคยทำแบบนี้กันครั้งหนึ่งแล้วอย่าทำเป็นจำไม่ได้สิครับ"
"ฉันไม่ใช่คู่นอนของนายนะ ที่ทำไปตอนนั้นมันก็แค่..." นักรบผลักอีกฝ่ายแรงขึ้น คราวนี้ดวงตาสีอำพันเหลือบขึ้นมามองเขาอย่างเค้นคำตอบ
"แค่อะไรหรือครับ"
ทั้งคู่สบตากันนิ่งจนนักรบกลับต้องเป็นฝ่ายหลบตาไป โอนิมงที่กอดเขาเอาไว้จากข้างหลังซบหน้าลงมาบนบ่าของเขาเหมือนจะออดอ้อน
"บ้านของผมตกแต่งใกล้เสร็จแล้วนะครับ ตอนนี้ชิโซช่วยคุมคนงานให้อยู่"
"ดี รีบไสหัวกลับบ้านนายไปได้แล้ว" นักรบพูดพร้อมกับพยายามปัดป้องมือของโอนิมงที่กำลังรุกเร้าเขาอยู่ พอถูกสัมผัสเข้ามาก ๆ เขาก็เริ่มจะ...
"คุณนักรบ ไปอยู่กับผมที่บ้านนู้นเถอะนะครับ" โอนิมงพูดกระซิบ นักรบรู้สึกแปลกใจจึงหันกลับไปมองหน้าโอนิมงอีกครั้ง ท่าทางจะไม่ใช่การพูดล้อเล่นเสียด้วย ใบหน้าคมได้รูปนั้นแลดูจริงจังแต่แอบแฝงไปด้วยความเศร้าลึก ๆ
"คุณไม่รักผมหรอกหรือครับ" โอนิมงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
นักรบยืนเงียบไปครู่ใหญ่ มือของชายผิวขาวหยุดรุกเร้าเขาแล้ว เขาจ้องหน้าโอนิมงนิ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไป
"อย่าหลบหน้าสิครับ ผมถามจริง ๆ นะ" ชายผมสีทองคาดคั้น นักรบจับแขนเขาเอาไว้ข้างหนึ่งและจู่ ๆ ก็บีบแรงขึ้น คราวนี้นักรบหันกลับมาพร้อมกันน้ำตาที่เอ่อคลอเต็มเบ้า โอนิมงตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าคำพูดของเขาจะทำให้นักรบต้องร้องไห้
"ถ้าอย่างนั้นนายก็มองตาฉัน แล้วก็ตอบฉันมาสิ นายน่ะรักฉันหรือเปล่า..." นักรบพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "นายจูบฉัน กอดฉัน เพื่ออะไร... ตอนที่เรามีอะไรกันตอนนั้นนายคิดอะไรอยู่ นายมาอยู่กับฉันเพื่ออะไร"
โอนิมงยืนนิ่ง แววตาสีอำพันเริ่มสั่นไหวเมื่อเห็นหยดน้ำตาของอีกฝ่ายไหลลงอาบแก้ม
"ไม่ใช่แค่เพราะนายเหงาแล้วก็ไม่มีใครหรือไง" นักรบตอกย้ำเสียงแข็ง "จะให้ฉันไปอยู่ที่บ้านนายในฐานะอะไร คู่นอนของนายงั้นหรือ"
ชายหน้าเข้มผละจากคนที่กอดเข้าเอาไว้ แขนที่ปกติจะรั้งเขาเอาไว้เสมอนั้นคลายออกเหมือนไร้เรี่ยวแรง ทว่านักรบไม่คิดจะสนใจ ในอกของเขามันทรมานเสียจนหายใจไม่ออก เขารีบเดินออกไปนอกห้องด้วยความรวดเร็ว
โอนิมงซึ่งเหลือตัวคนเดียวในห้องที่ไม่ใช่ห้องของตัวเองนั้นหันมานั่งลงบนเตียงนุ่ม เขาประสานมือของตัวเองเข้าไว้ด้วยกัน พลางเหลือบมองไปรอบตัว ทั้งที่เขาน่าจะตามไปแท้ ๆ แต่ขากลับไม่มีแรงเอาเสียเลย
เสียงของนักรบยังติดอยู่ในใจของเขา เขาอยากสัมผัส อยากกอด อยากจูบ อยากอยู่ด้วยกัน แต่ว่า...ชายหนุ่มขมวดคิ้ว วินาทีนั้นเขาปวดใจขึ้นมาอย่างยั้งไม่อยู่
นี่มัน...บางทีอาจจะไม่ใช่ความรักจริงอย่างที่นักรบพูดมาก็เป็นได้
..........