"ทำไมฉันถึงอยากเจอผอ.น่ะเหรอ ไม่รู้สิ
แล้วเธอมายุ่งเรื่องชาวบ้านทำไมล่ะ"ห่านน้อยตวาดใส่ผีเซนด้วยความหงุดหงิด
เนื่องจากหาประวัติผอ.ไม่เจอสักที
"แล้วเธอเป็นใครล่ะเนี่ย"ห่านน้อยหัน ไปมองเซนเต็มตาๆ
"วะ ว้าย ผีหลอกกกกก!!!!!"ห่านน้อยตะโกนดังลั่นด้วยความตกใจ
"ไม่ได้มาหลอกเธอสักหน่อย
แค่จะมาบอกเธอว่า ฉันพอจะรู้ว่าผอ.อยู่ที่ไหน
เธอกล้าที่จะเสี่ยงหาผอ.โดยไม่กลัวผีเกรด0รึเปล่าล่ะ"เซนย้อนถาม
"จริงๆ เหรอ เธอรู้จักผอ.เหรอ"ห่านน้อยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"ใช่สิ ถ้าเธออยากเจอผอ.ละก็ มาที่อาคารดนตรีชั้น3 ตอน3ทุ่มสิ ฉันจะพาเธอไปเอง"ผีเซนเอ่ยก่อนจะล่องลอยจากไป
ในเวลาสามทุ่ม ! ห่านน้อยเดินตาม ผีเซนจังไปอาคารดนตรี แต่เดินไปเดินมาอยู่นาน ก็ไม่เห็นจะมีสักอาคาร = ='
"ยัยบ้านี่จะพาเราไปไหนนะ" ห่านน้อยพึมพำเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะตะโกนถามผีเซนด้วยน้ำเสียง โกรธเกรี้ยว
"เฮ้!!เธอ ไหนบอกว่าไปหาผอ.ไง! ทำไมมันไกลงี้ฮ่ะ!!! " ผีเซนหันมามองอย่าง งงๆ ก่อนจะเเกล้งทำท่าทางตกใจ
"อ้าว! เธอเชื่อฉันด้วยเรอะ O_O"ผีเซนหัวเราะก่อนจะล่องลอยจากไป
---
ตึกดนตรีชั้น 3 ห้องที่ 2 ด้านขวา...
เมสถุนกำลังซ้อมไวโอลินอย่างเอาเป็นเอาตาย
เบื้องหน้าแทนที่จะเป็นแฟ้มใสใส่โน้ตอย่างที่เคยเป็น
แต่ครั้งนี้กลับเป็นหนังสือเล่มโตมโหฬาร มีตัวโน้ตแปลก ๆ มากมาย
" เพลงสะกดใจคน "
เพลงในตำนานที่รุ่นพี่รุ่นแรก
ๆ แต่งไว้ ใช้สะกดใจคนอย่างชื่อเพลง ทำให้คนเกลียดก็ได้ ทำให้คนรักก็ได้
แต่ควบคุมให้คน ๆ นั้นทำอะไรบางอย่างที่เราต้องการไม่ได้
คำเตือน : ..... (หน้ากระดาษถูกฉีกขาดไป)
หลังจากเมสถุนลองเล่นดูจนจบเพลงไปสองรอบก็ถอนหายใจ ...เฮ้อ เล่นยากชิบ
แล้วเราจะเล่นไปเพื่ออะไรกัน ? ...เขาถามตัวเอง แล้วภาพสาวน้อยตัวเตี้ย (?) เปี๊ยก (??) แคระ (
) และน่ารัก (~~~~!!!!?
) นามว่าชาเย็นก็โผล่ขึ้นมาในสมอง ใบหน้าขาวก็กลับแดงขึ้นมาเสียดื้อ ๆ
เขาสะบัดหน้าแรง ๆ ไล่ความคิดออกไป และเริ่มเล่นเพลงในตำนานเป็นรอบที่สามอย่างยากลำบาก ( =[]= )
กริ๊ง......... เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาส่งเสียง เมสถุนหยิบอุปกรณ์สื่อสารชิ้นนั้นขึ้นมาดู
"สามทุ่มครึ่งแล้วเหรอเนี่ย !!"
เขาตกใจกับเวลา ตั้งใจจะเล่นถึงสองทุ่มแท้ ๆ อยู่กับดนตรีทีไรลืมเวลาทุกทีสิน่า
เขาเดินออกมาจากห้อง ปิดไฟในห้อง และเดินขึ้นไปชั้น 4 เพื่อตรวจความเรียบร้อย
ชั้น 4 ปิดไฟเรียบร้อย
ชั้น 3 ขณะที่เมสถุนกำลังจะปิดไฟที่ทางเดิน (เปิดไฟเอง ปิดไฟเอง เพราะไม่มีคนมาที่ตึกนี้เลยต้องจัดการเองทั้งหมด)
อีกไม่มีเซนติเมตรมือ จะถึงสวิตช์ไฟแต่ไฟทางเดินกลับดับวูบลงเสียก่อน !
"เฮ้... มีใครมาแกล้งเล่นหรือเปล่า"
เขาลองส่งเสียงทักไป แต่ได้กลับมาคือความเงียบ
"ผมรู้นะว่ามีคนอยู่ ไปสับสวิตช์ที่แผงไฟตรงบันไดเหรอ ?"
ก็ยังเงียบ...
"นี่... ผม - เอ่อ ! - ผมกลัวนะ" เสียงเขาเริ่มสั่นแต่ก็ยังสู้กับความมืดและความเงียบต่อไป
เมสถุนยื่นหัวออกไปที่หน้าต่างเพื่อมองชั้น 2 และชั้น 1 ที่มืดสนิท
เมื่อกี้ก็เปิดไฟอยู่ทั้ง 2 ชั้นนี่หว่า ? แล้วตอนนี้ทำไม...
อืม... ช่างเหอะ ไฟคงดับ เดี๋ยวไฟก็มา แต่ก็นึกอดกลัวไม่ได้แฮะ
เขากระชับหนังสือในมือแล้วจัดกระเป๋าไวโอลินที่พาดบ่าอยู่ให้เข้าที่ ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินไปทางบันได
ขณะที่เมสถุนกำลังเดินลงบันได เขาเจออะไรบางอย่างที่ไม่เคยเห็นที่ตึกนี้
เงาขาว ... กับเงาดำ
เขาสะดุ้งสุดตัวจนเผลอทำหนังสือตกลงไปที่ทางเดินชั้นสอง
เมสถุนไม่สนใจอะไรอีกแล้วเมื่อหนังสือร่วง เขารีบวิ่งไปที่หนังสือโดยไม่สนใจเงานั้น !
เขาวิ่งเฉี่ยวเงาสีดำจนสะดุดล้มไปข้าง ๆ หนังสือ
เศษกระดาษตกอยู่ตรงหน้าเขา
"อย่าเล่นเกินวันละสองรอบ เพราะ..............
ก่อนที่เมสถุนจะอ่านจบ เงาสีดำนั้นก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ
"โอ๊ย... เจ็บเท้าจัง..."
เสียงแค่นั้นก็เพียงพอ ! เขารีบคว้าหนังสือที่พื้นและเก็บเศษกระดาษก่อนวิ่งไปทางหอพักชายอย่างไม่คิดชีวิต !!
"อู๊ย~ เจ็บ ๆ ๆ ๆ!!" เสียงของเจ้าเงาสีดำยังคงร้องโวยวายต่อไป จนเจ้าเงาขาวทนไม่ไหวฟาดมืดไปที่หัวของเงาสีดำ
พลัวะ!!
"โอ๊ย!! ทำอะไรน่ะ คุมะ!" ฟิมะเลิกผ้าสีดำโผล่หัวขึ้นมาโวยวายใส่กรรมการนักเรียนรุ่นน้อง
"ท่านพี่นั่นแหละทำอะไร!
ไอ้เจ้าเด็กนั่นหนีไปซะได้
บอกแล้วให้ผมใช้เคียวลากเจ้านั่นไปลงโทษจะง่ายกว่า"
อาคุมะเลิกผ้าขึ้นมาบ้าง แล้วตวาดกลับอย่างอารมณ์เสีย
วันนี้เขาและหัวหน้ากรรมการนักเรียนสุดบ๊องตรงหน้านี้เป็นเวรตรวจอาคาร
ดนตรี ซึ่งแม้จะไม่ค่อยมีใครมาแต่หน้าที่ก็เป็นหน้าที่
พวกเขาเดินขึ้นมาจนถึงชั้น 2 แล้วจู่ ๆ
ฟิมะก็จุ๊ปากเรียกให้ไปดูเจ้าหนุ่มที่ตั้งท่าเดินลงมาใกล้จะถึงนี้
ตอนแรกเขากะจะเดินออกไปเรียกแล้ว
แต่เพราะท่านพี่ที่เคารพของเขาเสนอให้เล่นเกมก่อนนอน
แกล้งเจ้าหมอนั่นจนหนีไป พร้อมกับเสียงนอกรอบของเขา
"เอาน่า อาคุมะ
ยังไงซะตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว
เราก็เดินตรวจอีกสองชั้นแล้วก็ไปนอนกันดีกว่า" ฟิมะโยนผ้าสีดำพาดบ่า
พลางทำหน้าระรื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เด็กหนุ่มรุ่นน้องถึงกับฉุนขาด
ก้าวเท้ายาว ๆ ไปที่หัวหน้ากรรมการนักเรียนแห่งโรงเรียนไรท์เตอร์
แล้วจับทำแหนมผ้าสองสีเป็นมัมมี่ให้อาคุมะลากขึ้นบันไดในตรวจชั้นต่อไปพร้อม
ๆ กับเสียงอู้อี้ของฟิมะไม่หนาว โดยไม่รู้ตัวเลยว่า
คล้อยหลังพวกเขาไม่ไกลนัก
ห่านน้อยกำลังเดินหลงทางในป่าสนริมทะเลสาบที่ถูกผีสาวเซนจังหลอกมาทิ้งเป็นการแกล้ง(?)...
เธเนเธฒเธ 
Latest images 
เธเนเธเธซเธฒ 
เธชเธกเธฑเธเธฃเธชเธกเธฒเธเธดเธ(Register) 
เนเธเนเธฒเธชเธนเนเธฃเธฐเธเธ(Log in) 
เนเธฃเธทเนเธญเธ: รักใสๆในโรงเรียนประจำ 
4/5/2007, 11:57 pm
